Prolog

 Znów ten sam sen.Ciemność,nic poza tym.Próbuję się ruszyć,znaleźć wyjście,ale na darmo.Zaczynam panikować.Serce bije mi coraz szybciej,biegnę przed siebie,choć nie widzę wyjścia.Cholernie się boję…I wtedy pojawiają się one.Te błękitne oczy.Nic  poza tym.Są niesamowite,tak wyjątkowo głębokie.Mam wrażenie,że znajduję w nich ukojenie pośród przerażającej nicości.Są równocześnie niepokojące,ale i fascynujące.Do tego stopnia,że nie mogę przestać w nie patrzeć.Nie zastanawia mnie to,że nie widzę reszty ciała i nie rozumiem,dlaczego znajduję w nich ukojenie.Już się nie boję,ten błękit sprawia,że czuję się bezpiecznie.Potem oczy znikają,znów jestem sama.Czuję zimny powiew na moich plecach i jakby czyjąś rękę na moim ramieniu.Chcę się odwrócić i zobaczyć,kim jest ta osoba,ale kiedy się odwracam,widzę tylko ciemną otchłań.Znów zaczynam się bać.Zdaje mi się,że to koniec,że zostanę tu na zawsze...W ostatniej chwili słyszę słowa wypowiedziane do mojego ucha szeptem.
-Inny.
 Śnię o tym samym od dawna,każdej nocy.Nie rozumiem,o co w nim chodzi,ale wierzę,że to wszystko ma jakiś głębszy sens.

-Eli,wstawaj!-usłyszałam głos taty zza drzwi.-Spóźnisz się do szkoły!
 Niechętnie podniosłam się do pozycji siedzącej na moim łóżku i przeczesałam włosy.Zza okna dobiegały mnie pierwsze promyki słońca.Pora wstawać.

**********

No i jest,krótki prolog ode mnie...Może kogoś zachęcę :) Pierwszy rozdział przewiduję na...nawet nie wiem.Ale niedługo! :P